Het is herfst en de zon scheen gistermiddag. Dan is het op een zaterdag druk in het bos. Maar het was zulk lekker weer dat ik toch graag even een rondje wilde fietsen door de bladerhopen en over modderige paadjes. De paar wandelaars die ik tegenkwam leken net zo'n fijne middag te hebben als ik. Op een bepaald moment kwam ik een stel met een hond tegen. De hond was jong en niet aangelijnd. Ik ben niet bang van honden en meestal negeren ze mij. Maar deze niet. Hij rende niet alleen mee maar hapte ook vrolijk in mijn kuiten. En dat deed pijn. De pijn voelde ik in eerste instantie niet. Ik was vooral boos. Een hond die graag bijt moet je aanlijnen. De hond had vooral moeite met fietsers want braaf wandelde hij met me mee naar zijn baasjes. Het stel vertelde dat de Friese Stabij nog jong was en dat ze het bijten aan het afleren waren. Maar hier in het bos namen ze het risico want in 9 van de 10 gevallen ging het goed. Ik werd steeds bozer. Voor hetzelfde was ik in paniek geraakt door de bijtende hond. Ik ken genoeg mensen die niks moeten hebben van honden. Mijn idee was dat ze daarmee best wel eens problemen zouden kunnen krijgen. Maar de man vond dat onzin. Bush was ooit door het hondje van een journalist in zijn vinger gebeten en dat had ook geen consequenties gehad. Mijn boosheid zakte ondanks deze onzinnige opmerking iets. Het was mooi weer en ik had geen zin om mijn middag te laten verpesten. Ik sloot vrede met de hond die best wel leuk en lief was. Maar bij thuiskomst schrok ik wel een beetje van mijn kuit. Op twee plekken werd het behoorlijk blauw en dik en had een tand een gaatje geboord. Toch doe ik er maar een plaatje bij van de Friese stabij. Een foto van mijn wit met blauwe kuit en een paar spetters rood is minder leuk!
Tidak ada komentar:
Posting Komentar