Ouderwetse moeder
Of ik een moeder van het oude stempel ben? Dat zou best kunnen. Mijn kinderen krijgen gewoon wat de pot schaft en hebben altijd even moeten proeven van het groente-goed op hun bordje. Soms konden Dirk en Simon kiezen tussen wortel (bah!) of bietjes (getver!) maar over het algemeen was het opeten of zonder eten naar bed.
Van Thaise wokmaaltijd tot Marokkaanse couscous, alles werd ze voorgeschoteld en vaak werden ze daar niet enthousiast van. Vaak riepen ze al:"Heb je weer vies gekookt?" voor ze wisten wat er op tafel kwam.
Wit brood zonder korstjes en appelmoes over de spinazie
Net zoals veel andere ouders begon ik met een ideaalbeeld aan de opvoeding van de eerste. Maar voor Dirk goed en wel aan kerstomaatjes en stukjes komkommer kon beginnen op peuterleeftijd, had ik de hoop al verloren op een kind dat stukjes rauwkost smikkelend naar binnen werkte. De broccoliprutjes en andijviepotjes werden na een hapje proeven al spetterend weer naar buiten gewerkt. Alleen het zoete staafmixer-fruit werd met grote vreugde begroet.
Maar een nichtje van mij lustte op 18-jarige leeftijd alleen maar witbrood met hagelslag en tomatensoep omdat haar ouders nogal toegeeflijk waren op eetgebied. Dit beeld zorgde, samen met het visioen dat ik al het eten onder de appelblubber zou moeten verstoppen, dat ik doorzette.
Het ligt niet aan de kok
Ik zal niet zeggen dat ik een goede kok ben. Maar met wat hatseklats-koken krijg ik over het algemeen een hele smakelijke maaltijd op tafel. Daarom heb ik altijd geprobeerd me niets aan te trekken van het gemekker van mijn kinderen. Dat ze het niet lekker vinden heeft meer met hun te maken dan met de kok. Dat wil natuurlijk niet zeggen dat ik ook wel eens de pan in de gootsteen heb gegooid en de pannendeksels uit boosheid tegen elkaar heb gekletst. Soms word je dat gezeur ongelofelijk zat!
Bitter is gevaar
Kinderen hebben nog geen afgestompte smaakpapillen. Dat maakt dat ze veel meer proeven dan volwassenen die natuurlijk op veel meer vlakken ervaren en afgestompt zijn. Verder houden kinderen intuitief niet van een bittertje zoals in veel groente zoals andijvie zit. En dat is niet zo gek. Bitter is meestal een signaal dat iets giftig is en daarom zullen ouders het goede voorbeeld moeten geven door zelf met smaak andijvie te eten.
Gelukkig krijgen kinderen na tien, vijftien keer iets geproefd te hebben de smaak te pakken. Volgens de theorie lusten ze het dan. Of het nu een worteltje is of een stukje broccoli. Belangrijkste tip blijft dat net zoals met veel anderen dingen: stug volhouden helpt!
Maar we zijn er nog niet
Dirk en Simon zijn nu (bijna) twaalf en negen. Inmiddels lusten ze best wel veel en durven ze ook regelmatig iets nieuws te eten. Maar van andijvie, sla, en rauwe tomaat worden ze nog steeds niet blij. Dirk wil zelfs een hamburger alleen maar eten als er geen augurk, sla en zelfs tomatenketchup op zit.
En inmiddels is Ben bijna twee en begint het verhaal weer opnieuw. Tot anderhalf leek hij alles te lusten maar inmiddels wil hij zelfs geen zakje taugeh meer in zijn kinderkarretje hebben. "Bah!" roept hij dan en legt het zakje terug in de koelvitrine.
Dit vind je echt lekker!
Van moestuin tot zelf koken, van restaurantje spelen tot het verbieden van kindermenu's, de komende tijd zal ik alle nuttige tips eens op een rijtje zetten. Want al weet ik veel van gezond eten, niet alles wat ik geprobeerd heb was pedagogisch even slim. In ieder geval werkt het niet om ze met hapjes achterna te rennen en te roepen: "Dit vind je echt lekker, echt!"
PS: de boze jongen met het stronkje broccoli is geen zoon van mij. Maar hij had het zomaar kunnen zijn...
Tidak ada komentar:
Posting Komentar