Ik heb veel mensen aan tafel die niet alleen voor een gezond eetpatroon komen. Sommige mensen stuur ik naar huis om wat meer te gaan slapen of wat meer te ontspannen. En bijna iedereen gaat naar huis met de opdracht om wat meer tijd in de agenda in te ruimen voor lekker bewegen. De ene persoon komt er achter dat Zumba heel erg leuk is en de ander is tevreden met twee uurtjes spinning in de week.
Sommigen hebben wat meer nodig dan de sportschool. Vooral mannen vinden sporten leuk als het voor een doel is. En dan niet een gezellig recreatief 5 kilometerloopje een dorp verderop. Nee, er moet dan minstens gewerkt worden aan een marathon met als ultieme wedstrijd die van New York. Voor wielrenners is het beklimmen van de Alp d'Huez zoiets (zie foto). En helemaal goed is het volbrengen van de Marmotte.
Ik zal je niet vervelen met wat dat precies allemaal is. Maar trainen voor een uitdagend doel werkt nu eenmaal beter. En mensen die daar behoefte aan blijken te hebben krijgen als huiswerk mee om een mooi maar haalbaar doel te verzinnen. Laatst had iemand wel een heel mooi doel verzonnen. Zo aantrekkelijk dat ik spontaan uitriep dat ik dat ook ooit nog eens wilde doen.
"We hebben nog een plekje vrij", was zijn antwoord. Tja, wat zeg je dan? Na de bevalling van Ben tweeenhalf jaar terug sportte ik wel regelmatig maar niet heel veel. Leuk een beetje hardlopen in het bos of een uurtje fietsen op mijn mountainbike. Was ik dit jaar wel klaar voor zoiets? Maar na overleg met de rest thuis was ik er snel uit. Ik ga van 29 augustus tot en met 5 september de Tour For Life 2010 fietsen!
Acht dagen lang van Italië naar Nederland fietsen over de Franse Alpen en via de Vogezen en de Ardennen naar de Cauberg in Nederland. De Alp d'Huez zit er bijvoorbeeld in maar ook de Col de la Croix de Fer en de Le Grand Ballon.
Het doel van de tocht is niet alleen maar leeggefietst thuiskomen. Met deze tour gaan meer dan veertig teams geld inzamelen voor de Artsen Zonder Grenzen. Een heel mooi doel maar dat maakt het fietsen niet gemakkelijker.
De eerste nacht lag ik dus al wakker met buikpijn. Waarom had ik nou weer zo snel ja gezegd? Wat had ik me zo snel op de hals gehaald? Want trainen voor een dergelijke tocht kost héél veel tijd. Tijd die ik niet aan mijn gezin en mijn werk kan besteden. Weer een jaar waarin de moestuin aandacht tekort gaat krijgen en de stapels boeken ongelezen blijven. Het is ook behoorlijk plannen met een echtgenoot die zelf ook veel traint. Aan de andere kant maakt dat het wederzijds begrip weer groter.
Maar met de eerste voorzichtige trainingskilometers ben ik al begonnen. Dik ingepakt door de kou en soms regen. Maar het grappige is dat ik het helemaal niet erg vind.
Want wat ik altijd verkondig aan mensen bij mij aan tafel klopt gewoon. Trainen voor een doel is zoveel leuker. En dan is het nog een goed doel ook!
Tidak ada komentar:
Posting Komentar